Ik moet iets bekennen.
Ik heb al jaren een liefdesaffaire.
Ja, ik heb een verhouding gehad… met schoenen met hoge hakken. Ik hou van ze. Ik hou van ze zoals sommige mensen van eten of hun huisdieren houden.
Schoenen zijn zo’n belangrijk onderdeel visit https://www.heels-high.nl van mijn leven geworden. Zeggen dat ik dol op ze ben, is een understatement. Ik hou zoveel van ze dat als een van mijn hakken vermist zou worden, ik de politie zou bellen, een signalement zou geven en aangifte zou doen van vermiste hakken.
Als je in mijn kast kijkt, met zijn nette rijen conservatieve pakken, zie je de schoenencollectie. Het is verbazingwekkend – een geheime bron van trots in mijn privéwereld. Ik heb de afgelopen twee jaar minstens zoveel paren gekocht als het aantal keren dat ik kaarsjes op mijn verjaardagstaart heb uitgeblazen. Ik geniet zo van mijn schat aan hoge hakken dat het jaren geleden zijn eigen staatsgreep had; de kleding van mijn man moest een thuis vinden in een andere kast.
Gelukkig (of helaas, afhankelijk van uw mening) sta ik niet alleen in mijn fascinatie voor schoenen. Assepoester riskeerde alles voor haar paar glazen pantoffels, Dorothy’s robijnrode pumps waren de bron van haar kracht, en Carrie Bradshaw veroverde zowel de liefde als New York City in Manolo Blanicks. En dan was er natuurlijk Imelda Marcos.
Ik was er trots op dat ik ze zelfs in de wandelgangen van het Hooggerechtshof van Georgia droeg toen ik daar opperrechter was. Ik kreeg vaak te horen dat mijn hoge hakken legendarisch waren toen ze de vloer sierden onder mijn gerechtsgewaad. Ik weet niets over legendarisch, maar ze waren zeker een precedent toen ik de eerste vrouwelijke rechter werd die in dat hof diende.
Mijn intieme relatie met hakken begon toen ik ongeveer 16 jaar oud was en mijn eerste paar aantrok. Het was liefde op het eerste gezicht. Ze verlengden mijn benen, gaven toondefinitie aan mijn kuiten en duwden mijn schouders naar achteren als ik liep. De hakken rechtten mijn ruggengraat, waardoor ik langer leek dan ik in werkelijkheid was. Ik voelde me geweldig! Zelfs op die jonge leeftijd leerde ik hoe krachtig vrouwelijkheid kan zijn. Het simpele feit dat ik op een paar hakken stapte, hielp me om de uitdagingen van de carrière aan te gaan die ik al wilde sinds ik zes jaar oud was. Ik wilde advocaat worden, en ik wilde een machtige, hooggehakte zijn.
Ik denk dat mijn ideeën over welke kleding geschikt is voor een vrouwelijke advocaat, zijn ontstaan door mijn vader, een kolonel in het leger. De trots op zijn uniform en de nauwgezette zorg die hij aan zijn uniform besteedde, ontging mij niet. Zoals met de meeste kleine meisjes, wilde ik dat mijn vader trots op me zou zijn, inclusief mijn houding zoals die tot uiting kwam in hoe ik me kleedde. In combinatie met de invloed van de deftige samenleving die ik kende tijdens mijn jeugdjaren in Savannah, Georgia, zijn mijn wortels als vrouwelijk en succesvol mijn legale pas de deux geweest gedurende mijn jaren als advocaat en rechter.
Misschien kregen de schoenen door mijn gekozen beroep ook meer betekenis voor mij. In een door mannen gedomineerd carrièreveld, met strikte kledingvoorschriften (donkere maatpakken toen ik advocaat was; een zwart gewaad toen ik rechter was), waren hakken het enige object dat het verschil tussen mannen en vrouwen kon markeren. Ze legden die verklaring af zonder een woord te zeggen. Hakken waren mijn dagelijkse bondgenoot in een wereld waar ik vaak de enige afwijkende stem was.
Ik voel me over het algemeen beter op mijn geliefde hakken, zelfs als mijn voeten pijn doen. Een keer, toen ik nog rechter was, merkte een andere rechter op dat de platte schoenen die ik droeg ‘verstandige schoenen waren’. Ik heb die schoenen nooit meer gedragen. En nu, als ik in de rechtbank een zaak bepleit als advocaat, geven hoge hakken me het zelfvertrouwen dat ik nodig heb om te winnen, omdat ze me scherp houden door me te helpen scherp te blijven, zowel figuurlijk als letterlijk. Ze geven me steun en zelfvertrouwen, niet alleen als advocaat, maar ook als advocaat die een vrouw is. Als je bedenkt dat vrouwen pas de afgelopen decennia breed toegang hebben gekregen tot de advocatuur, legt dat heerlijke gevoel van voldoening elk klein gesmeek van pijn van beneden het zwijgen op.
Ik weet het. Er is mij herhaaldelijk verteld dat het eerste dat iemand opvalt aan een vrouw niet haar schoenen zijn. Maar wat mensen zich niet realiseren is dat als de pumps die ze draagt haar het gevoel geven dat ze een koningin is, iedereen haar zal opmerken vanwege de manier waarop ze zichzelf gedraagt. En voor een vrouw in dit veld is dat soort koningin-achtige gevoel nodig om te overleven, te stijgen en te slagen. De arme prinses op platte schoenen zal waarschijnlijk plat vallen als ze een koningin met hoge hakken tegenkomt die vertrouwen uitstraalt in een ontmoeting van teen tot teen in de rechtszaal.